- titubo
- tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.I.Lit. (rare; cf.: vacillo, labo);II.
of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,
Ov. M. 11, 90:mero somnoque gravis titubare videtur,
id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.:titubans pes,
Phaedr. 4, 14, 12:vestigia titubata,
tottering, Verg. A. 5, 332:titubat lingua,
stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.—Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.):A.Licinius titubans,
Cic. Cael. 28, 66:cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,
Ov. A. A. 1, 598:erubuisse, expalluisse, titubasse,
Auct. Her. 2, 5, 8:testes, si verbo titubarint,
Cic. Fl. 10, 22:at vide, ne titubes,
Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93:lacrumans titubanti animo, corde et pectore,
id. ib. 1, 1, 43:hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,
Nep. Eum. 9, 2:quid agat, ne quid titubet,
Plaut. Ps. 2, 4, 75:verum illa ne quid titubet,
Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11:nihil,
Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.:ne quid titubetur,
Plaut. Mil. 3, 3, 70:si quid forte titubatum est, ut fit in bello,
Cic. Fam. 12, 10, 2:versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,
id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.Lit.:B.lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,
Amm. 24, 4, 28. —Trop., hesitatingly, falteringly:titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,
Auct. Her. 4, 41, 53:titubanter et strictim,
Cic. Cael. 7, 15.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.